Nigardsbreen, kajakken en hiken op de gletsjer...

Maandag vroeg in de middag vertrekken we vanuit Geiranger naar Kaupanger. Aangezien we met het kajakken niet het fjord in zijn geheel konden ontdekken, besluiten we een deel van onze doorreis per ferry te maken die ons voert naar het plaatsje Hellesylt. Achteraf een goed besluit. Nu kunnen we toch nog de ‘7 sisters’ aanschouwen. De tocht naar Kaupanger brengt ons weer in een heel andere sfeer. Er wordt wel eens gezegd dat Noorwegen veel weg heeft van Canada. Niets minder is waar! De tocht duurt circa vijf uur, maar dat is in Noorwegen beslist geen straf.

De volgende ochtend gaat de wekker al vroeg voor als je vakantie hebt: om 6:50 uur om precies te zijn. De lang verwachte gletsjeractiviteit staat op het programma. We hebben er ongelofelijk veel zin in! Ook de tocht naar het activiteitencentrum Breheimsenteret in Jostedal, ook wel de ‘Vikinghelm’ genoemd, is geen straf. Hier zien we de natuur in al zijn ruigheid. De gletsjerrivier kronkelt en buldert door het landschap naast ons tussen diepe kloven in. 

Vanuit de ‘Vikinghelm’ vertrekken we met een leuke groep mensen richting het gletsjermeer. De weg is erg smal en leidt ons al kronkelend via haarspeldbochten richting het meer. Daar aangekomen, nemen wij de spullen in ontvangst die nodig zijn voor het kajakken en krijgen wat instructie. Al lopend moeten we een flinke stijging trotseren om via een dam bij het gletsjermeer aan te komen. Daar liggen de kajaks ons al toe te lachen. Over een glashelder azuurblauw meer kajakken we richting de gletsjertong. Ondanks dat we fanatiek aan het peddelen zijn, raakt de groep steeds verder uit zicht. De groep wacht en wij geven aan dat we niet begrijpen waarom wij nauwelijks vooruit komen. We krijgen privéles van Rianne, een van de gidsen. Geloof het of niet, wij varen daarna aan kop! Hoe dichter we de gletsjertong naderen, hoe meer ijsschotsen we voorbij varen. IJzingwekkend mooi! We kijken naar de tong van de gletsjer en op dat moment valt er net een stuk van het ijs in het meer. Het komt letterlijk via ons oog in slowmotion naar beneden vallen. Op het moment dat het stuk ijs in het meer valt, doet het geluid je nog het meest denken aan een grote baksteen die in een lege container valt. Wauw!!!

Na de zware kajaktocht gaan we eerst lunchen. Daarna krijgen we de klimattributen aangereikt die nodig zijn voor het hiken op de gletsjer. Namelijk een tuigje, spikes en een ijshamer. We krijgen wederom instructie en worden aan elkaar gezekerd middels een lang touw. En daar gaan we! Dit kunnen we niet meer in woorden omschrijven. Maar geloof ons, een ervaring die je doet geloven alsof je je even in de hemel waant. We voelen ons na een lange periode van verdriet weer in en in gelukkig. We denken deze vakantie vaak aan onze mannetjes Russel en Joris. Er stromen deze reis dus ook de nodige tranen, zoals veel water om ons heen van de bergen stroomt. We geven elkaar een zoen. Een nieuw begin met volop hoop aan de horizon lacht ons weer toe. Het bewijst evengoed maar weer, net als alle rotsen in de rivier waar het water omheen moet stromen, dat na een verdrietige periode er ook weer volop mooie dingen op ons levenspad te vinden zijn. Er wordt vaak gezegd dat de tijd alle wonden heelt...de tijd op zich heelt geen wonden, maar wel wat we doen met deze tijd!