Besseggen hike: de Alpe d’Huez maar dan voor hikers.

Wat een gave dag gisteren! We hebben een hiketocht gelopen naar de top van de Besseggen. Over deze bergkam loopt een hikeroute, welke jaarlijks vele tienduizenden bezoekers trekt. Volgens de informatie duurt de route zes tot acht uur. Het is een ‘must do’  voor hikers. Niet alleen vanwege het schitterende uitzicht, maar ook vanwege de uitdaging: het pad is rotsachtig en stijgt vanaf de startlocatie in Gjendesheim ruim 700 meter. In totaal heeft de bergkam een hoogte van 1700 meter. En dat voel je als je bijna op de top staat. We zijn voorbereid: een extra trui, muts en handschoenen gaan mee in de tas. Ook nemen we voldoende water en eten mee.

We starten in Gjendesheim. Het wandelpad bestaat uit grote keien en grind. De eerste drie kilometers zijn behoorlijk stijl en dat merken we meteen aan onze ademhaling. We moeten veelvuldig stoppen om op adem te komen en te drinken. We kijken uit over het groen gekleurde bergmeer in het dal en voor ons de bergwand waar ver boven ons hele ‘kleine’ mensen zien lopen. Jee! Daar moeten we helemaal naartoe...Eenmaal op een “hoogste” punt, zien we een nieuw deel van de bergkam. Het lijkt eindeloos, niet wetend wanneer we echt bij het hoogste punt zijn. Onderweg moeten we af en toe flink klauteren om het pad te volgen. Na drie kilometer, inmiddels 600 meter hoger dan ons startpunt, voelen we de wind krachtiger worden. Ook is de zon achter de bewolking verdwenen. Het wordt tijd om onze jassen aan te trekken. Eerst maken we nog een paar foto’s en filmpjes van het prachtige uitzicht. Aan de ene kant het groene bergmeer, waar we onze tocht gestart zijn. Aan de andere kant een blauw bergmeer. En overal om ons heen bergen met besneeuwde toppen. Eigenlijk vinden wij dit punt het meest spectaculair. 

De laatste twee kilometer is het pad makkelijker te bewandelen. Vooral kiezels op het pad en nog maar een lichte stijging tot de top. Overal om ons heen zien we rendiermos! Helaas, Moos krijgen we niet te zien. Aangekomen op het hoogste punt trekken wij onze mutsen over de oren. Brrrr nu is het echt koud! En dat terwijl Nederland zucht onder een hittegolf...We nemen een korte lunchpauze. Omdat we behoorlijk afkoelen, besluiten we dat we snel aan de terugtocht moeten beginnen. We nemen dezelfde route terug, wat een stuk vlotter gaat dan de tocht omhoog. Het klimmen en klauteren van de heenweg is nu omgekeerd. Af en toe best lastig en een enkele keer zelfs een beetje spannend. Het dalen doet meer beroep op je spieren, je glijdt vaker uit over de rollende kiezels en afdalen over de stijle grote rotsblokken is enger dan het klimmen omhoog. Sommige mensen hebben hun hond meegenomen tijdens de wandeling. De meeste honden zoeken voorzichtig hun weg naar beneden, sommige worden even gedragen bij een lastige afdaling. En heus, als het hondje klein genoeg is, reist die comfortabel mee in de rugzak!

Na iets minder dan vijf uur zijn we weer terug bij de auto. Waarschijnlijk zijn we sneller terug omdat we niet doorgelopen zijn vanaf de bergtop naar het eindpunt in Memurubu. Wij vonden deze route terug uitdagender. We kijken nog een paar keer omhoog naar het zichtbare deel van de berg. In de verte zien we mensen wandelen en zijn verbaasd dat we daar ook gelopen hebben. Wetend dat achter die top de wandelroute gewoon verdergaat en je er nog lang niet bent...

Aangekomen op de allerlaatste rotstrede, springen we als kleine kinderen juichend omhoog en geven elkaar een high five. Gevoelens van trots en geluk stromen door ons heen. 

Voldaan moe stappen we onze auto in. We kijken nog even om ons heen. Grappig om te zien hoe mensen energievol aan de hike beginnen en hoe zichtbaar vermoeid ze aankomen in het dal. Wij zijn blij dat we kunnen uitrusten. Vandaag een rustdag.