Geiranger en de Trollenweg.

Donderdag hebben we “ons” huisje op de prairie verlaten. Op weg naar Geiranger, zo’n 200 km naar het westen, in het fjordengebied. Het landschap is een heus cadeau tijdens deze tocht. Rivieren, snelle waterstromingen en dat alles omgeven door groene bergen. Wat ons ook opvalt is dat het zo rustig is: af en toe een huis en weinig verkeer. We zien na twee uur rijden het landschap veranderen. Het eerst zo lieflijke uitzicht op de bergen met de vele naaldbomen en groene bermen, wordt ruiger. Rotsen, water dat naar beneden dendert en her en der sneeuw op de toppen. De rit wordt afgesloten met een steile, bochtige afdaling richting het fjord. Wauw, wat een aankomst! In de haven van Geiranger ligt een joekel van een cruiseschip, het is net een ansichtkaart. Ons chalet staat dichtbij het meer en grenst aan de Ørnevegen (“de Adelaarsweg”). Het is de naam van het steilste onderdeel van de (snel!)weg van Geiranger naar Eidsdal. Even voor de duidelijkheid: 80 km/uur is de snelheidslimiet en met al die bochten is dat bij lange na niet te vergelijken met een Nederlandse snelweg. 

Bij ons chalet hebben we een prachtig panoramisch uitzicht over Geiranger en het meer. We nemen de rest van de middag tijd om te voet naar het dorp te wandelen en deze te verkennen. Verder denken we na welke activiteiten we de komende dagen willen doen. Vandaag zou een regenachtige dag worden en jawel de weersverwachting klopt 100%. We kiezen ervoor om wel op pad te gaan. Een ritje over de Trollstigen -de Trollenweg- lonkt. Deze bergweg is berucht! Met een hellingsgraad van 8-10%, 11 haarspeldbochten en gigantische watervallen die op nog geen meter naast ons naar beneden donderen. Het water komt van alle kanten naar beneden. Vroeger was de weg zo smal dat auto’s elkaar niet konden passeren. Dit is inmiddels aangepast, maar het blijft opletten. Rondom de weg zijn hoge bergen met een adembenemend uitzicht over bergkammen, watervallen, diepe fjorden en groene valleien. Kort voor aankomst bij het uitzichtpunt op het spectaculaire deel van de route rijden we dichte mist in en gaat het nog harder regenen. We kunnen vanaf het uitzichtpunt niks zien van de smalle weg. We besluiten niet over dit laatste deel van de route te gaan rijden. Wel een teleurstelling, hier kwamen we nou juist voor...We vinden het te gevaarlijk met deze weersomstandigheden en we verwachten weinig spektakel te zien. Na enkele kilometers bergafwaarts teruggereden te zijn, rijden we uit die mistwolk. Dat geeft ons moed. De diepste stem van binnen zegt ons dat we wellicht alleen op de top last hebben van de mist. We wagen het erop, keren, rijden opnieuw naar het hoogste punt en zetten de afdaling in...Inderdaad, de mist neemt af bij het dalen en zo kunnen we de rit toch nog in zijn volle glorie beleven. Zo zie je maar: je diepste stem liegt letterlijk en figuurlijk nooit en brengt je altijd waar je wezen moet in het leven!