Vroemmmmmmm...

Gisteren heel truttig om 20:30 gaan slapen. We wilden nog zoveel, maar ons lichaam dacht daar anders over. We hebben gewoon tien uur achter elkaar geslapen. Maar vanochtend vroeg op, want de tocht op het Lapse vervoermiddel staat op het program. Eigenlijk willen de Lappen niet zo genoemd worden. Dit wordt als een belediging ervaren, ze willen Saami's genoemd worden. Saami's van samen.  Na een heerlijk ontbijt op weg naar het vertrekpunt. We komen net op tijd aan, want ons groepje komt net aangelopen. Eerst moeten we ons in een overall hijsen, geitenwollen sokken aan en ik heb het gevoel dat ik veranderd ben van beroep. Namelijk van leerkracht in automonteur. Op naar de sneeuwscooters. We krijgen een korte krachtige uitleg. Dat is ook maar goed, want we willen actie. We zitten al snel in de Fins besneeuwde bossen. Eerst even een worden met de scooter en de natuur. Wat is deze natuur adembenemend mooi. Omschrijvingen als mooi, geweldig en vet cool gaan door je hoofd. We komen telkens in een ander decor terecht en enerzijds ziet alles er hetzelfde uit en tegelijkertijd ook weer anders. Het hele gebied is bedolven onder een prachtig wit dek. Elke boom en tak is bedekt met een flinke dot sneeuw. En elke boom lacht je toe en schijnt te zeggen: Mooi is het hier he! Jaaaa "mooi" is het hier. Mooi! Waar het woord ' mooi' ooit de betekenis voor had gekregen. Genieten dus! De scooter slipt telkens wat weg. Best even spannend. Nadat de gids vertelt dat er niets gebeuren kan, durven me meer op de scooter te vertrouwen. Dat vertrouwen kreeg een andere deelnemer ook, maar ondanks werd zij toch gelanceerd! Dus toch koppie erbij blijven houden. We geven elkaar seintjes bij ' voorzichtig'  en ' stoppen'. Voor 'gassen' geven we elkaar geen sein, maar stiekem gassen we erop los op de wat meer open stukken. 50, 60...ja 70 km per uur! De adrenaline giert door ons lijf. 
Even een pitstop. We drinken warme bessensap. In Nederland zullen we onze neus ervoor ophalen, maar hier met alle juiste omgevingsfactoren is het een delicatesse. We vervolgen de tocht verder. Ditmaal op een hobbelachtig bospad. Behoorlijke hobbels. Vergelijkbaar met paardspringen, maar dan met een sneeuwscooter. Een soort van een  Dakar rally in de woestijn, maar dan in de Lapse wouden. Na drie uur, bijna 60 km op de teller, komen we weer aan in Levi.
Kortom, weer erg genoten. In ons hotel nog even een appelflap gegeten, die we meekregen uit Nederland. De poedersuiker is zonder problemen door de douane gekomen ;-) En nu weer op weg naar de skipiste. By the way...het is nu 13:30 en het begint al weer behoorlijk te schemeren.