Knuffelen met de husky's

Vrijdagochtend worden we met de bus naar de huskyfarm gebracht. De busrit duurt ongeveer een half uur en we worden getrakteerd op een en al naaldbossen en vooral een witte wereld om ons heen. We raken er niet op uitgekeken.
Aangekomen bij de farm worden we opgewacht door een van de gidsen die de sledetocht met ons voorbereidt, want de husky's weten heel goed dat ze hard moeten rennen, maar afremmen en stoppen doen ze alleen als ze hier opdracht voor krijgen...
In de verte horen we de honden al enthousiast blaffen. Ze hebben er zin in! Wij ook! Op de farm leven 152 Siberische husky's. Ze hebben elk een eigen naam wordt ons verteld. In de zomer, van mei tot en met augustus hebben ze vakantie. Dan wordt hooguit twee keer per week met ze getraind omdat ze hun energie wel kwijt moeten. De rest van het jaar mogen ze veel kilometers maken, 40 kilometer is niks voor ze. Vandaag worden 84 honden ingezet voor onze tocht. In totaal veertien sledes met elk zes husky's.  Zodra wij naar onze honden met slede gaan, valt ons op dat het hier behoorlijk riekt. Tsja, er moet natuurlijk ook wel eens gepoept worden...Deze honden worden buiten geboren en leven hun hele leven buiten. Het woordje 'zindelijk' kennen ze niet. Daar waar de gelegenheid zich aandient, gaat de poot omhoog om te plassen of er wordt al rennend gepoept. Grappig gezicht, niet voor de neus overigens.
We maken een prachtige tocht door het bos. Dikke dotten sneeuw, waar je maar kijkt. Af en toe moet er een beetje afgeremd worden, bijvoorbeeld bij een afdaling. Zodra de rem wordt ingetrapt kijken enkele honden meteen om. Alsof ze ons willen vragen waarom ze moeten stoppen. Halverwege ruilen we van plek. Yvonne heeft de slede het eerste stuk bestuurd, daarna is Rita aan de beurt. Dat stoppen en stilstaan vinden onze honden minder leuk. Af en toe voelen we de slede een stukje vooruit glijden, wanneer de honden een poging doen om verder te rennen, want dat is wat ze willen. Daarom moeten we tijdens het stilstaan met beide benen op de rem blijven staan. Zodra we verder kunnen, moeten we dit doorgeven aan de honden. Dat doe je door zelf een paar passen te rennen, alsof je op een step staat. Geweldig om te merken hoe goed de honden op deze signalen reageren. Maarrrr...al is de weg versperd, en er geen signaal gegeven wordt om te stoppen, gaan ze gewoon door met rennen! Obstakel of niet.
Na de tocht gaan we met z'n allen in een heel klein Laps hutje zitten. Dringen geblazen. Hier warmen we ons op bij het haardvuur met een heerlijk kommetje (kuksa) warme bessensap en een koekje dat de smaak heeft tussen een speculaasje en een bastonjekoekje. Ondertussen vertelt onze gids over het leven van de husky's op de farm. Daarna mogen we bij de honden gaan kijken. Ze leven het hele jaar buiten in kennels. De puppy's moeten leren wennen aan mensen. Daarom worden ze uit hun kennel gehaald en mag iedereen ze aaien, knuffelen en met ze spelen. Heerlijk om even zo'n klein donzig drommeltje vast te pakken. Zelf hebben ze hier helemaal geen tijd voor, ze willen gewoon lekker rennen en proberen handschoenen af te pakken van de mensen. Even lekker stout zijn. Yvonne lukt het om een pup te vangen en kan er even mee knuffelen. Wat ruikt hij lekker naar stro! Rita krijgt even later een pup te pakken en heeft ook een fijn knuffelmoment. Alsof wij niet genoeg knuffelen ;-) 
's Middags lopen we naar ons favoriete koffietentje, waar we de lekkerste frietjes en hamburgers ooit hebben gegeten. Vanwege de gure wind twijfelen we of het skiën er nog inzit vandaag. De gevoelstemperatuur in Levi is vandaag dankzij de wind nogal Siberisch, deze snijdt in ons gezicht. We besluiten de ski's te gaan inleveren bij de verhuur. Eenmaal bij de piste, waar we langs moeten voordat we bij de verhuur zijn, gaat het toch teveel kriebelen. Zullen we toch nog even?...Het lijkt hier minder te waaien...We kijken elkaar aan en knikken naar elkaar: Vooruit dan maar! Achteraf valt het best mee met de wind op de piste en zijn we dolgelukkig dat we nog een paar heerlijke afdalingen gemaakt hebben. 
Vandaag gaan we langlaufen door de mooi besneeuwde wouden van Lapland. Onze laatste dag, helaas aan al het moois komt een eind. We hebben dan wel alles uit onze Laplandvakantie gehaald. Nee, een ding niet. We hebben 'Rudolf' niet gezien. Oke...als we hem dan niet gezien hebben, dan gaan we hem wel eten. Dus gaan we vanavond als afsluiter naar een restaurant waar we rendiervlees kunnen eten. Tsja, dan had 'Rudolf' z'n gezicht maar moeten laten zien. Jammer voor hem......