Hemels!

Gisteren zijn we naar onze laatste vakantiewoning in Geilo gereden. We hebben keus uit twee routes. Een ‘snelle’ en een spectaculaire route. Natuurlijk kiezen wij voor een van de meest spectaculaire routes, namelijk weg 50 over de Hallingskarvet. We zijn immers niet naar Noorwegen gekomen om snel ergens te zijn. De rit  begint in de bergen met weer vele kilometers tunnel. In deze regio alleen al hebben we zo’n 150 km aan tunnels gehad. Pfff geen pretje. Vervolgens gaat de route langs ruige rotspartijen die overgaan in eindeloze grasvlakten met in de verte de bergrondingen van de Hardingervidda en naast ons grote meren. Onderweg uiteraard weer goed opletten vanwege overstekende schapen. Af en toe ligt een groepje op de weg een dutje te doen. Ze zijn kennelijk gewend aan het langsrijdende verkeer, want ze blijven rustig liggen. “Ga er maar omheen! Ik lig lekker”. Bijzonder om te zien hoe de natuur en het verkeer hier op elkaar inspelen. 

Aangekomen in Geilo verwennen we onszelf met een kop koffie en een gebakje in een gezellig koffiehuisje. Over verwennen gesproken: ons chalet is hemels! Het is voorzien van een houthaard en sauna en is heerlijk ruim. We hebben te weinig nachten om in elke slaapkamer te kunnen slapen ;-) We beginnen boven onder een schuin dak. Gezellie!

Diverse activiteiten die we nog graag willen doen zijn helaas niet meer mogelijk. Sinds gisteren gaan de kinderen weer naar school en is in Noorwegen het zomerseizoen afgelopen. Jammer, we hadden graag een bezoek willen brengen aan de huskyboerderij voor een wandeling met een van de honden. De verhuur van mountainbikes is ook gesloten, daarom zijn we vandaag opnieuw gaan hiken. Dit keer naar de top van de Prestholtskarvet. Het beginpunt is alleen te bereiken via een onverharde weg waar we het bord “Bom” zien staan. We hebben elke keer weer lol als we onderweg zo’n bord zien. In dit geval gaat het trouwens om de aanduiding dat we een tolweg inrijden. In Noorwegen wordt de tol meestal elektronisch geheven via het kenteken. Maar bij deze weg moeten we de tol contant of via een app betalen.  Aangezien het een onbemande tolpost is, is het even uitzoeken hoe dit werkt. We kunnen een formulier invullen en het geld in de envelop aan de achterzijde doen en deze vervolgens in de brievenbus achterlaten. We hebben tot nu toe geen gebruik gemaakt van ons contante geld, waardoor we een nogal royale tol moeten betalen. We krijgen hulp van een aardige Noorse mevrouw, zij heeft de tol voor ons betaald via de app. Opgelost! 

Aangekomen bij het beginpunt van de hike nog even geknuffeld met twee geitjes. Ze hebben vast gedacht: “Jullie moesten eens weten!” Het pad begint via een stenen trap, die door Nepalese sherpa’s is aangelegd. Hoog in de verte zien we een flinke dot sneeuw. Daar willen we naar toe. Zoveel sneeuw gezien, nu willen we de sneeuw aanraken ook. Het is een pittige klim, temeer omdat de stenen trap ophoudt en wij verder moeten klimmen en klauteren over grote rotsblokken. We komen steeds dichter bij de sneeuw, maar uiteindelijk is het nog heel ver weg gezien het pad ernaartoe. We bereiken de sneeuw en deze tegen de azuurblauwe lucht voelt meer dan als een hemelse beloning aan. We moeten nog verder omhoog om uiteindelijk de top van 1800 meter te bereiken. Het uitzicht is daar werkelijk fenomenaal! 

We zetten na een tijd van volop genieten de daling weer in. De route is wederom behoorlijk lastig. Overal liggen grote en kleine keien, met veel kiezelstenen ertussen. Hoogtevrees moet je ook al niet hebben. We klauteren stukje voor stukje neerwaarts. Na een aantal kilometers worden de rotsen steeds minder en er is steeds meer groen op ons pad. Deze uitdaging was er een van ruim 7 kilometer en hebben we op een kleine valpartij na, gelukkig zonder bloed of spoed, gehaald. Bij terugkomst in ons chalet hebben we de middag afgesloten met een heerlijk rondje sauna en een koude douche. Hemels!